UNESCO

UNESCO – United Nations Educational, Scientific and Cultural Organisation – to organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, której celem jest wspieranie współpracy międzynarodowej w zakresie kultury, sztuki, nauki oraz promowanie ochrony praw człowieka bez względu na nację i rasę. W 1972 roku opracowano Konwencję w sprawie Ochrony Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego, jako umowę międzynarodową, która została przyjęta przez UNESCO i ratyfikowana lub podpisana przez ponad 190 państw świata w związku z czym ma zasięg globalny. 
W ramach konwencji stworzona jest lista obiektów światowego dziedzictwa, na której znajdują się zabytki architektoniczne, urbanistyczne, przyrodnicze i kulturowe. 
Aby dany obiekt mógł znaleźć się na owej liście państwo, na terytorium którego obiekt  się znajduje musi złożyć wniosek do Komitetu Światowego Dziedzictwa, który podejmuje decyzje o wpisie. W zależności od rodzaju obiektu decyzja jest poprzedzona wyrażeniem opinii przez ICOMOS – Międzynarodową Radę Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych oraz IUCN – Międzynarodowa Unię Ochrony Przyrody. Warunkiem przyjęcia jest spełnienie przynajmniej jednego z warunków świadczącego o jego wyjątkowości w skali światowej:

I. reprezentowanie arcydzieła ludzkiego geniuszu twórczego
II. przedstawianie ważnej wymiany ludzkich wartości, na przestrzeni dziejów lub w obszarze danego regionu świata, w zakresie rozwoju architektury lub technologii, w sztukach monumentalnych, urbanistyce lub projektowaniu krajobrazu
III. przedstawianie unikatowego albo przynajmniej wyjątkowego świadectwa tradycji kulturowej lub istniejącej albo minionej cywilizacji
IV. przedstawianie szczególnego przykładu typu budowli, zespołu architektonicznego lub technologicznego albo krajobrazu ilustrującego ważny etap (lub etapy) w historii ludzkości
V. przedstawianie szczególnego przykładu tradycyjnego ludzkiego osadnictwa, zagospodarowania ziemi lub morza, reprezentatywnego dla danej kultury (lub kultur), albo ludzkiej interakcji ze środowiskiem, szczególnie jeśli stało się ono zagrożone wskutek nieodwracalnej zmiany
VI. pozostawanie w bezpośrednim lub namacalnym związku z wydarzeniami lub żywą tradycją, pomysłowością lub wierzeniami, albo z dziełami artystycznymi lub literackimi o wyjątkowym uniwersalnym znaczeniu 
VII. obejmowanie wyjątkowego zjawiska przyrodniczego lub terenów szczególnego naturalnego piękna i o znaczeniu estetycznym
VIII. przedstawianie szczególnego świadectwa ważnych etapów w historii planety, zawierających ślady dawnego życia, istotnych toczących się procesów geologicznych; tworzących formy ukształtowania terenu lub istotne formacje geomorficzne lub fizjograficzne
IX. przedstawianie szczególny przykładów toczących się procesów ekologicznych i biologicznych, istotnych dla ewolucji i rozwoju lądowych, słodkowodnych, przybrzeżnych i morskich ekosystemów lub społeczności roślin i zwierząt
X. obejmowanie najważniejszych środowisk przyrodniczych do ochrony różnorodności form życia, łącznie z zagrożonymi gatunkami o uniwersalnej wartości z punktu widzenia nauki i konserwacji przyrody.

Gdy dane miejsce zostanie wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO musi być umiejętnie zarządzane poprzez uchwalenie odpowiednich przepisów prawnych chroniących je oraz zapewniające wsparcie finansowe, celem zapewnienia ochrony i utrzymania jego wyjątkowości. Powinno się odbywać na szczeblu krajowym i regionalnym. 
Umieszczenie na liście zobowiązuje również dane państwo do składania okresowych, dwuczęściowych sprawozdań, z czego I część odnosi się do przepisów prawnych i administracyjnych, natomiast II dotyczy stanu zachowania wpisanych obiektów (oddzielnie dla każdego miejsca). Są one składane co 6 lat w odpowiedniej kolejności, z czego najpierw wywiązują się kraje arabskie, azjatyckie, leżące na Pacyfiku, Ameryki Łacińskiej i Karaibów, europejskie i Ameryki Północnej.