Skały metamorficzne - budowa wewnętrzna

Strukturę skał metamorficznych opisuje się na podstawie wielkości kryształów wtórnych nazywanych blastami, ich wzajemnych stosunków. Prawie wszystkie skały metamorficzne mają strukturę fanerokrystaliczną, czyli wszystkie kryształy są widoczne gołym okiem. Dzieje się tak, ponieważ wskutek działania wysokiego ciśnienia i temperatury w  skałach zanikają struktury, w których nie widać ziaren. 

Ze względu na proporcje pomiędzy poszczególnymi ziarnami o różnej wielkości wyróżnia się struktury:
- homeoblastyczne – podobne do siebie rozmiary blastów:
* drobnoblastyczna
* srednioblastyczna
* gruboblastyczna
- heteroblastyczne – znaczne różnice w rozmiarach blastów.

Ze względu na kształt ziaren:
- granoblastyczna – izometryczne 
- lepidoblastyczna – pokrój blaszkowy 
- nematoblastyczna – silnie wydłużone
- fibroblastyczna – pokrój włóknisty

Tekstura jest wyznaczana na podstawie uporządkowania składników skały oraz stopnia jej wypełnienia. Prawie wszystkie skały metamorficzne mają tekstury zbite. 
Gdy proces ten zachodzi płytko pod powierzchnią powstają tekstury kierunkowe. Im głębiej tym większy stopień tekstury bezkierunkowej. 
Tekstury kierunkowe:
- płaskorównoległa z laminacją i foliacją
- linijna z lineacją
- gnejsowa
- oczkowa
- łupkowa
Laminacja to naprzemienne ułożenie warstw o różnym składzie mineralnym.
Foliacja to równoległe ułożenie kryształów. 
Tekstura gnejsowa jest podobna do płaskorównoległej, ale zawiera duże zdeformowane blasty. 
Tekstura oczkowa charakteryzuje się występowaniem dużych blastów otoczonych małymi.