Biom wysokogórski cechuje warstwowość formacji roślinnych. W zależności od warunków klimatycznych i glebowych można wyróżnić kilka stref, m.in. tundrę górską i lasy przypominające tajgę. Odrębnym zespołom roślin towarzyszą charakterystyczne dla nich zespoły zwierząt, np. kozice i świstaki w Europie, góralki w Afryce, kozły śnieżne w Ameryce Północnej.
Wraz ze wzrostem wysokości n.p.m. następuje spadek temperatury oraz zwiększa się ilość opadów i siła wiatru, co wymusza na organizmach wykształcenie mechanizmów przystosowawczych. W wysokich górach spotyka się więc różnorodną roślinność układającą się w tzw. piętra roślinne. Poszczególne piętra oraz wysokości, na jakich występują, układają się inaczej w każdych górach, można jednak zawsze zauważyć, że im wyżej, tym mniejsza różnorodność organizmów, mniejszy i bardziej zwarty pokrój roślin i uboższa gleba. Przykładowo w Himalajach, będących najwyższymi górami świata, niższe części stoków do wysokości ok. 1200 m n.p.m. porasta dżungla, powyżej przechodząca w wiecznie zielony las liściasty (bambusy, palmy, drzewiaste paprocie) sięgające do 2200 m n.p.m. Nad nimi znajdują się lasy mieszane i iglaste, do górnej granicy 3400 m n.p.m., a do ok. 3500 m n.p.m. rosną krzewy jałowców i rododendronów przechodzące w łąki i hale, do których docierają lodowce górskie. Piętro hal sięga do ok. 5000 m n.p.m. Wyżej rozciągają się nagie stoki górskie, porośnięte czasem mchami i porostami, które jako jedyne mogą przetrwać w tych niekorzystnych warunkach. Najwyższe części Himalajów, powyżej 5200 m n.p.m., pokrywają wieczne śniegi i lodowce.
Biomy wysokogórskie Wasze opinie