Parzydełkowce to wodne, osiadłe lub pływające zwierzęta tkankowe o promienistej symetrii ciała znane głównie z parzydełek wytwarzanych z tzw. knidoblastów. W przeważającej większości żyją w wodach tropikalnych (czysta woda słona – najwięcej gatunków w strefie indopacyficznej), ale kilka gatunków znaleźć można również w Polsce. Zasadniczo są drapieżnikami (żywią się zawiesiną organiczną, planktonem, małymi wodnymi zwierzętami), ale kilka gatunków może też pasożytować. Trawią dwuetapowo – najpierw zewnątrzkomórkowo (w jamie ciała), a następnie wewnątrzkomórkowo (w gastrodermie). Żyją samotnie lub tworzą kolonie. Pojedynczy osobnik osiąga rozmiary od kilku milimetrów do nawet 2 m.
Parzydełkowce są zwierzętami tkankowymi, co odróżnia je od gąbek. Mają kilka form larwalnych (z których najpowszechniejsza jest planula – podłużna i urzęsiona) oraz dwie postacie dorosłe: polipa (forma osiadła) i meduzę. Ich ciało zbudowane jest z dwóch warstw tkanki nabłonkowej: ektoderma (zewnętrzna) i entoderma (wewnętrzna). Warstwy nabłonkowe rozdzielone są bezpostaciową mezogleą lub mezenchymą. U polipa warstwa ta jest cienka i rozłożona równomiernie, meduza posiada grubszą warstwę.
Polip to osiadły na dnie i otwarty ku górze worek, natomiast meduzy przypomina zawieszony w wodzie dzwon. Wnętrze ciała stanowi jama gastro-waskularna (odpowiednik prajelita), która może być pojedyncza i prosta lub tworzyć system kanałów. Prowadzi do niej otwór gębowy, który otoczony jest czułkami (u polipa), natomiast u meduz czułki znajdują się na brzegu dzwonu. Na brzegach dzwonu zlokalizowane są także ciałka brzeżne (ropalia), które są narządami światłoczułymi oraz statocysta (grudki węglanu wapnia uciskają w niej wypustki nerwowe w zależności od położenia ciała zwierzęcia) – prosty narząd równowagi. Otwór gębowy pełni u parzydełkowców również funkcje otworu odbytowego.
Parzydełkowce nie mają tradycyjnie rozumianych układów narządów, ale wytwarzają komórki i tkanki i wyróżnić w nich można sieć wielobiegunowych komórek nerwowych z biegnącymi we wszystkich kierunkach wypustkami. Mają też komórki nabłonkowo-mięśniowe.
Rozmnażanie parzydełkowców może zachodzić płciowo i bezpłciowo (zazwyczaj polipy; z polipa wypączkować może zarówno polip jak i meduza) poprzez pączkowanie, podział (poprzeczny lub podłużny) oraz strobilizację. Pączkowanie często prowadzi do wytworzenia kolonii, gdy młodsze osobniki pozostają połączone z macierzystym.
Strobilizacja to najczęstszy sposób bezpłciowego rozmnażania kojarzony z parzydełkowcami i polega ona na poprzecznym podziale dojrzałego polipa na swego rodzaju talerzyki, które po kolei odrywają się od formy macierzystej, tworząc tzw. efyry (młode meduzy).
Rozmnażanie płciowe zachodzi zarówno u polipów, jak i u meduz. Gamety powstają z komórek interstycjalnych i łączą się ze sobą w wodzie.
Parzydełkowce Wasze opinie